دلم به كم ا رفته. براي مردنش دست به دعا شويد. تا وقتی که به تو. از پیشت میروند یک روز . کسی دیگر را برای دوست داشتن پیدا کنند. میگویند عاشقت هستند برای همیشه! وقتی که نوبت بازی با تو تمام شود. و این است بازی باهم بودن . من مورچه ای را مسخره کردم. خودم را فراموش کردم که زمانی. عاشق اشغالی بودم که فکر میکرد.

حال که مینویسم شش سال دیگر است درست سال یک هزارو سیصدو نود و هشت. زمین و آسمان شکل همین الانشان هستند بی هیچ تغییری. من دیگر شده ام مهدیه ی بیست و هفت ساله ی قصه. نمیدانم چطور این شش سال را پشت سر گذاشته ام اما هرچه بود گذشت و من دلتنگ روز های بیست سالگی ام. هستم دلتنگ حال و هوای آن سال ها. مهدیه حالا به رویای آن سال هایش رسیده. فیزیک پزشکی خوانده وسخت مشغول کاره. یک فرد موفق با زندگی نسبتا معمولی. یک خونه نود و یکی دو متری در یک گوشه این شهر. یک آشپزخانه نه چندان مرتب.

دوست داشتن کسانی که ما تعلق ندارند سلب ارامش ازخودمان است. به اندازه دلقکی که روی صحنه. تاریخ یکشنبه بیست و نهم دی 1392. حالا داره توبغل بقیه داره نفس نفس میزنه. تاریخ یکشنبه بیست و نهم دی 1392. کاش ما آدم ها هم مثل گربه هابودیم. تابایک بوکشیدن میفهمیدیم هر اشغالی ارزش وقت گذاشتن نداره. تاریخ جمعه بیست و هفتم بهمن 1391. انقدرکه بایادت بودم با خودت نبودم. و تو فقط گفتی برو به! .